Op zoek naar werkgeluk

Je beseft inmiddels dat een perfecte relatie niet bestaat. Je weet dat je partner eigenschappen heeft die je niet toejuicht, maar waar je wel mee kan of hebt leren leven. Toch lijk je in de zoektocht naar werkgeluk, niet diezelfde filosofie toe te passen. Je droombaan moet namelijk wél alles hebben: betekenis, een goed salaris, fantastische collega’s en alle ruimte om je te ontwikkelen. Het resultaat is dat je keer op keer tegen een teleurstelling aanloopt en misschien wel accepteert dat werk en geluk niet samengaan. De waslijst aan eisen die je hebt voor je droombaan is onrealistisch. Is er misschien een andere weg die leidt naar werkgeluk?

Werkgeluk is een vrij nieuw fenomeen. Voor de 15e eeuw hadden ‘Werk’ en ‘geluk’ hadden niet zoveel met elkaar te maken. Je bewerkte de grond, hoedde dieren of werkte in gevaarlijke koolmijnen. Er werd niet of nauwelijks gevraagd of je gelukkig was met je werk. Werk had namelijk een andere betekenis. Het was vooral een bron van inkomsten. Je plezier en geluk haalde je uit andere zaken in het leven.

Tijdens de Romeinse heerschappij, beschouwden de ontwikkelde klasse al het betaalde werk per definitie als vernederend. Het is veelzeggend dat hun woord voor ‘zaken’ negotium was (letterlijk ‘niet-plezierige activiteit). Vrije tijd werd beschouwd als de enige basis voor een gelukkig leven.

Een van de eerste die werkgeluk wel belangrijk vond én met succes nastreefde, was de 15e-eeuwse Venetiaanse kunstenaar Titiaan. Hij genoot enorm van het artistieke element dat het schilderen met zich meebracht, maar hij wilde ook heel graag goed betaald worden. Hij was een van de grondleggers van een nieuw concept: werk als bron van inkomsten én iets dat je graag doet. Het was een revolutionair idee dat zich geleidelijk over de wereld verspreidde en tegenwoordig de boventoon voert.

Liefdesgeluk versus werkgeluk

Er zijn veel parallellen tussen onze zoektocht naar de perfecte baan en de perfecte relatie. Tot aan de 16e eeuw werd het huwelijk vooral als iets praktisch gezien. Het was een goede manier om bijvoorbeeld bondgenoten te sluiten of welvaart binnen een gemeenschap te houden. Romantische liefde werd meer gezien als iets voor de jeugd. Rond 1750 begon ook hier een merkwaardige verschuiving plaats te vinden. We raakten geïnteresseerd in een ander ambitieus idee: we gaan liefde en het huwelijk verenigen. Er ontstond een collectief eurekamoment, want je kon trouwen om praktische en romantische redenen. In plaats van dat er twee verschillende projecten waren (het huwelijk en de liefde), ontstond er een nieuw, meer complex ideaal: een liefdeshuwelijk.

Deze verschuiving heeft ook een hoop frustraties met zich meegebracht, want we werden steeds veeleisender. Verwachtingen zijn nou eenmaal een perfecte voedingsbodem voor teleurstellingen. In de liefde zijn we er gelukkig (hopelijk) erachter gekomen dat jagen naar perfectie, kan leiden tot deceptie. Het besef dat een imperfecte baan ook voor geluk kan zorgen, lijkt nog niet helemaal geland te zijn.

Hoe mooi je relatie ook is en hoe verliefd je ook bent, je zal nooit alles kunnen vinden in je partner. En dat hoeft ook niet. Alhoewel je beste vriend veel grappiger is en je vader lekkerder kookt, neemt het niet weg dat je nog steeds kan schaterlachen om je partner en watertandend uitkijkt naar het gerecht dat je geliefde je voorschotelt. Het is tijd dat je ook minder streng bent naar wat je vraagt van je werk.