Waarom je je collega’s als kinderen moet behandelen

We willen elkaar graag serieus nemen op het werk. Maar misschien kunnen we dat pas echt doen als we begrijpen dat we allemaal niet zo heel erg verschillen van kleine kinderen.
 
We weten steeds meer wat kinderen nodig hebben om op te kunnen groeien als zelfverzekerde volwassenen zonder al te veel trauma’s. We begrijpen wat hun basisbehoeften zijn. Bijvoorbeeld: veiligheid, verbinding, erkenning, autonomie, het gevoel hebben dat ze iets kunnen, het gevoel hebben dat ze iets bijdragen. Natuurlijk wordt er nog veel te vaak niet aan deze behoeften voldaan, maar doorgaans worden ze in ieder geval serieus genomen. Niet alleen thuis, maar ook op een crèche of school wordt er geprobeerd structuren te creëren die ervoor zorgen dat kinderen kunnen groeien.
 
En dan worden we volwassen; we ruilen onderwijs in voor werk en opeens wordt er verwacht dat we zelf de complete verantwoordelijkheid hebben over ons welzijn. Natuurlijk kunnen we iets beter dan kinderen voor onszelf zorgen, maar onze basisbehoeften veranderen niet. En we hebben nog steeds een omgeving nodig waarin ze serieus worden genomen.
 
Te vaak is ons werk (de plek waar we vaak de meerderheid van de uren dat we wakker zijn doorbrengen) een plek die ons tegenhoudt in plaats van een plek waar we leren betere mensen te worden. De zorg voor het emotionele welzijn van mensen in de organisatie wordt gezien als een extraatje in plaats van als de plicht die het eigenlijk is, in plaats van als iets dat bij iedereen in de organisatie op de agenda zou moeten staan.
 
En het is niet (alleen) nodig omdat het betere resultaten oplevert en mensen meer tijd gaan besteden aan hun echte werk en minder aan gedoe eromheen, maar ook omdat we als leiders, managers en collega’s moeten realiseren dat dit is waar het leven plaatsvindt. Veters strikken en snottebellen afvegen hoeft dan misschien niet meer, maar een veilige omgeving creëren die het beste in mensen naar boven haalt, is een verantwoordelijkheid die we niet opzij mogen schuiven.
 
Hieronder vind je drie basisbehoeften van de mens en krijg je een suggesties voor kleine interventies die op deze behoeften inspelen. Denk vooral ook zelf na over welke basisbehoeften bij jou in de organisatie meer aandacht verdienen en op welke manieren jij en je collega’s elkaar als kinderen kunnen behandelen!
 

Veiligheid

We weten steeds meer over het belang van veilige hechting, het gevoel dat een primaire verzorger er onvoorwaardelijk voor een kind is. We weten dat dit heel belangrijk is voor baby’s en jonge kinderen. Het beïnvloedt hun gevoel van eigenwaarde en hun geestelijke gezondheid voor de rest van hun leven.
 
Maar deze behoefte aan geborgenheid en gehechtheid verdwijnt niet opeens helemaal als we opgroeien. Het is een psychologische basisbehoefte die ook op de werkplek tot uiting komt. Als we ons veilig voelen, groeit ons zelfvertrouwen.
 
Mini-interventie
Het klinkt vanzelfsprekend, maar gebeurt weinig: om te weten wat mensen nodig hebben om zich veilig te voelen, kan je ze dat het beste zelf vragen. Doe dit bijvoorbeeld door iedereen te vragen een gebruiksaanwijzing voor zichzelf te schrijven en deze te delen met de rest van het team. Bedenk vooral zelf welke vragen op dit moment voor jullie relevant zijn, maar denk aan vragen als:
 
Ik voel me op mijn gemak wanneer…
Ik raak gestresst wanneer….
Als ik geïrriteerd ben, dan kan je het beste…
Ik kom het best tot mijn recht wanneer…
 
Kom regelmatig terug op de gebruiksaanwijzingen, wanneer dingen moeilijk gaan of juist niet.
 

Verbinding

Vindt hij aansluiting bij zijn klasgenoten? Op school is het een vraag die elk tienminutengesprek wel even aan bod komt. In een evaluatie bespreken of je wel vriendjes en vriendinnetjes op het werk hebt, lijkt misschien ongepast. Toch speelt de verbinding die we met onze collega’s hebben een fundamentele rol in hoe leuk we ons werk vinden en hoe we het op ons werk doen. Alleen als we ons hechten aan onze collega’s kunnen we open, kwetsbaar en zelfverzekerd zijn op ons werk.
 
Mini-interventie:
Open elke teamvergadering met iemand die een kwartiertje vertelt over een persoonlijke interesse. Dit kan echt van alles zijn, zolang het maar iets vertelt over deze persoon. Iemand kan bijvoorbeeld een stukje voorlezen uit zijn/haar lievelingsboek, vertellen over een hobby of gekke interesse of over een kunstwerk dat hem/haar aanspreekt. Het is niet noodzakelijkerwijs gerelateerd aan het werk, maar helpt om elkaar beter te leren kennen en het gevoel van gemeenschap te versterken. En wie weet zijn er soms toch onverwacht aanknopingspunten met het werk te vinden.
 

Competentie

Kinderen willen dingen kunnen. ‘Zelf doen, zelf doen!’ Ze willen vaardigheden ontwikkelen en zien dat ze effect kunnen hebben op de wereld. Deze ervaring is fundamenteel voor hun ontwikkeling. En voor volwassenen wordt dit niet minder.
 
Om je competent te voelen is het nodig dat je vaardigheden je in staat stellen je werk technisch goed te doen. Maar dit is niet het enige. Veel mensen hebben op het werk last van het zogenaamde oplichterssyndroom, het impostor syndrome. Ondanks dat je werkresultaten goed zijn, heb je dan toch het idee dat je elk moment door de mand kunt vallen. Je bent bang dat anderen erachter gaan komen dat je eigenlijk maar wat aan het doen bent.
 
De belangrijkste oorzaak van het oplichterssyndroom is dat we vaak een incompleet beeld hebben van de competentie van anderen. We beseffen niet hoe imperfect alle anderen zijn onder hun (min of meer) gepolijste oppervlak. De reden dat we onszelf een oplichter vinden, is niet omdat onze imperfectie zo uniek is, maar omdat we alleen onszelf van binnenuit kennen.
 
Om ons competent te voelen, moet we dus niet alleen werk hebben dat we aankunnen, maar moeten we er ook in vertrouwen dat de geest van anderen in de basis net zo werkt als die van ons. Iedereen is net zo angstig, onzeker en eigenzinnig als wij. En zelfs met al onze gektes kunnen we, net als zij, goed werk afleveren.
 
Mini-interventie
Vertel over de fouten die jezelf maakt en de twijfels en angsten die je hebt en nodig anderen uit om dit ook te doen. Organiseer bijvoorbeeld maandelijks een moment met het enige doel om dingetjes die niet helemaal lekker zijn gegaan te analyseren. Zonder oordeel, zonder dat mensen erop worden afgerekend, alleen met de intentie om duidelijk te maken dat er van niemand verwacht wordt dat ze hun werk perfect kunnen doen. En om duidelijk te maken dat iedereen voor elkaar klaar staat om samen (nog) beter te worden. Dit helpt ook de psychologische veiligheid te bevorderen!